Hier een stukje over dit ziekenhuis.
Bron: WaarBenJij.Nu
azalaia
Korle Bu Teaching Hospital
Ghana
Landkaart »
Internet doet het eindelijk weer hier in de International Student Hostel, of Ish zoals iedereen het hier noemt. Dus daar ga ik gelijk gebruik van maken.
Ik ben vorige week maandag begonnen met mijn keuzeco-schap gyn en verloskunde in Korle Bu Teaching Hospital in Accra. Dit is het academische ziekenhuis voor heel Ghana en hier worden dus ook alle ‘moeilijke’ gevallen heen gestuurd. Het co-schap hier verschilt niet zo heel veel van het co-schap in NL. Elke maandag begint officieel om 09.00 uur, maar in de praktijk altijd wat later… We beginnen met de grote visite op de verloskunde afdeling. Hier liggen ongeveer 30 vrouwen verspreid over 2 zalen. Dus ze hebben totaal geen privacy. Grote visite lopen we met 2 professoren, 2 artsen, verschillende rangen arts-assistenten en 9-12 co-assistenten. Dus dit is echt een hele grote groep. En je probeert elke keer zo te staan dat je niet voor de mensen ‘hoger’ in rang staat, maar dat je nog wel kan horen wat er gezegd wordt. Dat is dus een hele klus.
Alle co-assistenten hebben hun eigen patiënten (ik dus ook) die we helemaal statussen en er worden dus ook tijdens de visite allerlei vragen gesteld over de patiënt aan de co's van voorgeschiedenis tot hoeveelheid bloedverlies en verschillende therapeutische opties. Wat op zich erg leerzaam is, maar waar je dus ook wel eens met je mond vol tanden staat. Want alle patiënten worden vrijdag aan het eind van de dag opgenomen en maandagochtend moet je alle info paraat hebben. En aangezien studenten overal hetzelfde zijn, is iedereen altijd maar half voorbereid, want je hebt wel wat leukers/anders/beters te doen tijdens je weekend. Daarnaast hebben we tutorials wat eigenlijk gewoon interactief college van 1 van de artsen is met de 9-12 co’s wat hartstikke leuk is. Het meeste is voor mij herhaling, maar sommige dingen gaan hier toch echt anders. Als in NL iemand wordt opgenomen, wordt er vaak standaard allerlei labonderzoek aangevraagd of worden standaard behandelingen uitgevoerd. Maar hier moet de patiënt vooraf voor alles betalen als ze niet verzekerd zijn ( en dat is een aanzienlijk deel niet). Dus jij hebt een nierbekkenontsteking en kan of de urinekweek, of het labonderzoek of de antibiotica betalen, dan is het vaak kiezen of delen. Of wat ook regelmatig voorkomt is dat de artsen het uit hun eigen zak betalen. Daardoor denk je toch wat beter na voordat je iets aanvraagt…
Verder hebben we polikliniek wat er echt heel anders aan toe gaat dan bij ons. Op de poli zitten ongeveer 100 patienten om 08.00 uur en er zijn 2 artsen en 1 arts-assistent en wij als co’s mogen alleen observeren bij 1 arts. Dus dan komt een patiënt bij de arts dan ziet ze de arts, 2 verpleegkundigen, en 10 co-assistenten in een klein kamertje zonder ventilator en daar mag ze dan haar verhaal doen. Het onderzoek wordt wel achter een gordijntje gedaan, maar als het iets is wat wij nog niet hebben gezien dan mogen we meekijken… Dat is echt heel bizar, ik voel me een beetje ongemakkelijk, want het is echt aapjes kijken. En na een paar uur mogen we dan naar huis, wanneer de patiënten gezien zijn. Je leert veel, maar het is toch heel anders dan wat ik gewend ben. Vooral de omgang tussen artsen en co’s. Alles is yes sir of no sir. Daar moet ik toch echt aan wennen, het formele terwijl het soms weer heel informeel kan zijn. En soms vinden ze je geweldig en soms wordt je de grond in geboord. Wat meestal toch wel op een motiverende manier gebeurt.
Naast alle theoretische kennis leer ik ook veel praktische vaardigheden zoals babies vangen, dat noemen ze hier ‘catching babies’ de andere studenten moeten eerst 10 bevallingen observeren voordat ze zelf aan de slag mogen. Ik hoefde er gelukkig maar 2 te observeren. Dat scheelt zoveel tijd, want elke bevalling mag maar door 1 co worden geobserveerd. De midwives (verloskundigen) zijn hier de baas en als zij zegt persen dan doet de zwangere dat. Als zij zegt stop dan moet dat onmiddellijk gebeuren. En vooral niet gillen, dat wordt helemaal niet getolereerd zelf niet als je een baby van 5 kilo eruit perst (normaal is 3.5 kilo). Maar waar ik echt aan moet wennen is de pinna, dat is zo’n ouderwetse toeter waarmee je naar het schijnt het hartje van de baby kan horen. Nou dat lukt mij dus echt nog niet en de andere co’s hier ook niet. In NL wordt het geluid volledig elektronisch versterkt en daar kan dus iedere gek (lees co) het hartje van de baby horen. Maar een pinna daar moet ik zeker nog mee oefenen. Op de verloskamers schijnen ze 1 elektronisch apparaat te hebben, maar die heb ik nog niet gezien…
We hebben een soort van tropenrooster. We beginnen bijna elke dag om 08.00uur en gaan dan door tot 14.00 uur. Erg zwaar. De co’s beginnnen om 11.00uur al te klagen dat ze honger hebben. Maar na 14.00 uur ben je in principe vrij,. Het enige nare is dat we elke vrijdag en om de zondag dienst hebben. Dus vrijdag ben je sowieso tot 20.00 uur in het ziekenhuis en als je nog op tijd op de Ish wilt zijn moet je zeker voor 23.00 uur daar weg zijn, want anders rijden er geen taxi’s meer. Want het is niet veilig om 45 min in het donker naar de hostel te lopen, vooral niet als meisje. Dan kan je net zo goed met een grote BEROOF MIJ-poster rondlopen. Het ziekenhuis is heel leuk alleen die afstanden. Pffff… Verloskunde zit in een ander gebouw dan de gyn en dan hebben we weer ergens anders lectures. En om te eten moet je weer een ander gebouw hebben. En dan de Ish. Er vertrekt om 07.45uur 1 bus richting ziekenhuis en terug moet je dus lopen. Of 45 min lopen in de hitte of in het donker. Dat doe ik dus niet. En daarom staan er tot 23.00 uur taxi’s centraal op de campus om je naar de Ish en de andere gebouwen te rijden dat kost ongeveer 50 eurocent, dus dat heb ik er wel voor over. Maar als je overdag dus op de Ish bent en naar het ziekenhuis wilt heb je de benenwagen…
Daarnaast hebben we elke woensdag OK-dag, maar dat is zo’n wereld van verschil. Ik wist nooit dat water gekookt in een gewone waterkoker ook echt steriel was… Zo ‘leer’ je elke dag weer wat bij.